W odległości ok. 20 km od Iławy, na cyplu oblewanym przez wody zatoki Kraga, z której wychodzi Kanał Elbląski, leży wieś Gubławki założona na miejscu pruskiej osady roku przez polskich osadników ze szlacheckiego rodu Przyjemskich herbu Rawicz w 1392.
Nazwa wsi pochodzi od pruskiego imienia Guby i słowa lauks używanego przez Prusów dla oznaczenia łanu pól albo łąk, stąd Gubławki (Gubylauken) czyli lauksy Gubego.
Z rąk Przyjemskich Gubławki przeszły we władanie Augusta von Dovgerloch. W okresie lat 1660 – 1747 Gubławki i sąsiednia rybacka wioska Wieprz (Weppren), wchodziły w skład dóbr polskiego rodu Jaskich rezydujących w niedalekim Jaśkowie (Jaskendorf), od nich w roku 1880 majątek Gubławki liczący 25 włók gruntów kupił spowinowacony z nimi Karl Finck von Finckenstein, który tam wybudował dwór ziemski, dla zarządcy swych dóbr.
powierzchni 3 morgi. W piwnicach dworu mieściły się pomieszczenia kuchenne oraz spiżarnia zajmująca 7 izb, na parterze były biura zarządcy dóbr, jadalnia, 4 pokoje mieszkalne i trzy sypialnie. Na pierwszym piętrze przeznaczonym dla właściciela dóbr i jego gości urządzono 13 pokoi gościnnych, powyżej I-go piętra był strych.
Zabudowania inwentarskie majątku składały się z 9 szop murowanych i spichrza mieszczącego 1500 cetnarów zboża, na strychu spichrza mieściło się 120 fur spyży zaś w piwnicy 1000 cetnarów ziemniaka. Prócz tego była powozownia, obora, stajnia i świniarnia.
Robotnicy folwarczni oraz oficjaliści dworscy mieszkali w dwóch domach dwurodzinnych z trzypokojowymi mieszkaniami i w 3 dużych domach dla 13 rodzin, położonych w sąsiedztwie dworu.
Od roku 1912 we dworze w Gubławkach po śmierci męża Karla zamieszkiwała samotnie jego owdowiała żona hrabina Helene Finck von Finckenstein i wtedy dwór w Gubławkach otrzymał nazwę wdowiej siedziby.
Po hrabinie Helenie w 1925 roku dwór i dobra w Gubławkach odziedziczył jej syn Hans Joachim graf Finck von Finckenstein, który był ostatnim właścicielem dworu i dóbr w Gubławkach.
Dwór zbudowany z czerwonej cegły i posadowiony na kamiennej podmurówce stanął na wzgórzu położnym w bezpośredniej bliskości jeziora, jest budowlą dwukondygnacyjna, zbudowaną na planie litery „T”. Front dworu skierowany jest na stronę wschodnią a jego pozostała część wychodzi ku brzegom zatoki Kraga w kierunku południowym.
Ozdobą dworu w Gubławkach były dwie werandy porośnięte winną latoroślą oraz duże schody zewnętrzne wiodące z czworokątnego dziedzińca do wnętrza budowli.
Od strony jeziora do dworu przylegały dwa przedzielone trawnikiem ogrody o łącznej powierzchni 3 morgi. W piwnicach dworu mieściły się pomieszczenia kuchenne oraz spiżarnia zajmująca 7 izb, na parterze były biura zarządcy dóbr, jadalnia, 4 pokoje mieszkalne i trzy sypialnie. Na pierwszym piętrze przeznaczonym dla właściciela dóbr i jego gości urządzono 13 pokoi gościnnych, powyżej I-go piętra był strych.
Zabudowania inwentarskie majątku składały się z 9 szop murowanych i spichrza mieszczącego 1500 cetnarów zboża, na strychu spichrza mieściło się 120 fur spyży zaś w piwnicy 1000 cetnarów ziemniaka. Prócz tego była powozownia, obora, stajnia i świniarnia.
Robotnicy folwarczni oraz oficjaliści dworscy mieszkali w dwóch domach dwurodzinnych z trzypokojowymi mieszkaniami i w 3 dużych domach dla 13 rodzin, położonych w sąsiedztwie dworu.
Od roku 1912 we dworze w Gubławkach po śmierci męża Karla zamieszkiwała samotnie jego owdowiała żona hrabina Helene Finck von Finckenstein i wtedy dwór w Gubławkach otrzymał nazwę wdowiej siedziby.
Po hrabinie Helenie w 1925 roku dwór i dobra w Gubławkach odziedziczył jej syn Hans Joachim graf Finck von Finckenstein, który był ostatnim właścicielem dworu i dóbr w Gubławkach.
autor: Wiesław Niesiobędzki
